Tijd doden...

Vol goede moed en een lijst met vragen voor het hoofd marketing gingen Suus en ik vorige week maandag naar het Instituut. Die goede moed veranderde echter snel in pure frustratie omdat deze vrouw de hele week spoorloos bleek en geen van haar collega´s van iets wist.
Ook al waren we geen steek opgeschoten, we waren wel hard toe aan weekend.

Vrijdagavond brak aan en ook toen ging niet alles zoals gepland. Na een stop in een pannenkoekenhuis, de Mac en een Ierse pub moesten we rennen naar de metro. We hadden nog net een metro kunnen halen maar op het punt waar we moesten overstappen was de laatste net weg. Het was toen 00.20 uur en de eerste metro gaat pas weer om 06.45 uur. We zaten vast in de grootste uithoek van de stad. Er reden geen bussen meer, taxi´s zijn niet te vertrouwen en heel duur en omdat St. Petersburg erg groot is zou naar huis lopen ongeveer 6 uur duren. Het scheelt wel dat cafés, restaurants en supermarkten vaak 24 uur per dag open zijn. Na een wandeling door de sneeuw kwamen we terecht in echt de meest kansloze dancing die ik ooit heb gezien, maar het klopte wel bij het deel van de stad waar we zaten.
Normaal gesproken vind ik het niet erg om een nachtje door te halen maar onder deze omstandigheden was het echt afzien. De volgende keer wanneer ik de laatste metro mis, zorg ik wel dat ik in een iets bruisender deel van de stad strand.

Op zondag waren we weer een beetje bijgekomen en werden we onverwacht uitgenodigd voor een Nederlandse kaas-party in het Nabokov museum. De eigenaresse van het museum heeft een Nederlandse man en zij organiseren wel vaker van dit soort dingen voor Nederlandse studenten in St. Petersburg en Russische studenten die Nederlandse studeren (ja, die zijn er echt!). Ik als cultuurbarbaar had geen idee wie Nabokov was en bij binnenkomst van het museum heb ik snel zijn levensverhaal gelezen. Blijkbaar heeft hij het wereldberoemde boek `Lolita´ geschreven.
Na gezellig keuvelen, een kilootje oude kaas en wat Russische champagne was het hoogtijd geworden om te gaan. De eigenaresse van het museum zei dat we altijd welkom zijn voor een kop koffie als we in de buurt zijn. Nou, DEAL want een Hollander laat zich dat natuurlijk geen 2x zeggen…

Op maandagmorgen ging gewoon weer de wekker om opnieuw met goede moed naar het Instituut te gaan. Om 10.30 uur waren we binnen en we hoorden dat Julia, de marketingdame, er om 17.00 uur zou zijn. We waren inmiddels experts geworden in het doden van tijd en om iets over 17.00 uur klopten we weer op de deur.
`No, sorry, Julia is not here. She will be here on Wednesday at 10 am.´
Dit hield dus in dat we ´s avonds met gemak een biertje zouden kunnen drinken omdat we de dag erna toch verplicht vrij waren. Het is natuurlijk leuk om weer een dag te hebben dat je dingen kunt gaan bekijken maar als je dit de week ervoor ook al veel hebt gedaan dan word je een beetje museum-/kerk- en marktmoe. En we moeten natuurlijk ook nog wat dingen overhouden om in de komende maanden te bezoeken.

Deze week heeft ook nog wel wat mooie vooruitzichten: de plaatselijke voetbalclub Zenit St. Petersburg speelt in de UEFA cup en verdedigt een voorsprong en voor zaterdag hebben we gratis kaartjes voor een studentenconcert in één van de oude paleizen buiten de stad.
Het is dus niet alleen maar ellende!